Metoda ta jest wynikiem szczególnego sposobu widzenia i działania opracowanego przez Berta Hellingera. Rozwinęła się m.in. z psychodramy, dynamiki grupowej, terapii Gestalt.
To podejście terapeutyczne opiera się na odbiorze rzeczywistości danego systemu w jego dosłownym znaczeniu (to, co jest – bez interpretacji). Ustawienie systemu umożliwia rozpoznanie obiektywnych, często nieuświadomionych reguł i struktur działających
w danym systemie, uwypuklenie ich i nadanie im właściwych znaczeń. Wydobywa
na zewnątrz istotę problemu i poprzez zmianę w ustawieniu prowadzi do jego rozwiązania.
„Ustawienia Rodziny są wynikiem postawy fenomenologicznej. Postawa fenomenologiczna oznacza, z perspektywy filozofii, że ktoś się wycofuje i nic nie zamierza, jest wolny od strachu
i miłości, w takim znaczeniu, że nie chce koniecznie komuś pomóc.
Samo zdarzenie pozostaje poza terapeutą, coś wydarza się poza nim. Wycofując się, terapeuta nie ingeruje w wydarzenie. Jest to rodzaj powstrzymania, stwarzający warunki do tego, że rozstrzygające gesty mogą wyjść na światło dzienne. Reprezentanci poruszają się poprzez poruszenia duszy i znajdują rozwiązania, które leżą poza zasięgiem terapeuty. Nie robiąc nic, terapeuta nie pozostaje jednak bierny. W swoim wycofaniu jest czujny. Wtedy jest w stanie dostrzec, kiedy musi wkroczyć i czyni to. Ale nie ma żadnej sztywnej strategii.
Przyjęcie postawy fenomenologicznej udaje się tylko wtedy, kiedy w pewnym sensie zapomni się o tym, co się wie o ustawieniu rodzin. Wycofując się ,daje się pole temu, co samo w sobie się dzieje…”
